Polska potrzebuje długofalowej, odpowiedzialnej i bezpiecznej polityki migracyjnej, która uwzględnia nowe wyzwania i zagrożenia, ale jednocześnie dba o prawa człowieka. Nie zgadzamy się na ograniczanie prawa do azylu, w tym art. 56 Konstytucji RP.
Problemem migracyjnym w Polsce nie są azylanci – w zeszłym roku wpłynęło tylko 9 tys. wniosków, z czego połowa została odrzucona. Wnioski pochodziły głównie od obywateli Białorusi, Rosji i Ukrainy. Prawdziwym problemem są osoby, które nielegalnie przedostają się do Polski, a następnie próbują uzyskać azyl w innych krajach, oraz te, które wyłudzają wizy, np. pod pretekstem studiów. Potrzebne jest uszczelnienie systemu wizowego i skuteczna walka z korupcją, szczególnie w obliczu afery wizowej, która miała miejsce w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Konsulaty i ambasady muszą być miejscem weryfikacji wniosków wizowych, tak jak to robią Niderlandy.
W kwestii łączenia rodzin, związki czy małżeństwa powinny być zawierane przed przyjazdem do Polski, aby uniknąć problemów, jakie spotkały Francję. Ważne są też zasady dotyczące repatriacji diaspory lub polonii, dot. np. 4–5 pokolenia z Kazachstanu, które często jest pod silnym wpływem prorosyjskich poglądów. Polityka ZSRR, prowadzona przez wiele lat, skutecznie wynarodowiła tę grupę. Przykładem może być Izrael, który wdraża politykę alii – prawa do powrotu – ale mierzy się z wyzwaniami związanymi z integracją ludności pochodzącej z terenów Rosji, która nie chce uczyć się hebrajskiego.
Bezpieczeństwo Polski i ochrona polskich granic musi być priorytetem, ale nie kosztem wyparcia się ochrony praw człowieka i konstytucji.
